Vertragen, loslaten, aanvaarden, overgave
In precies die volgorde.
Woorden die we zo vaak horen, die we zo liefdevol aan elkaar geven als raad — en toch zo zelden volledig in ons hart toelaten. We fluisteren ze, we herhalen ze, maar voelen ze niet ten gronde. Niet totdat het leven ons dwingt.
Totdat omstandigheden je niets anders laten dan vertragen, niets anders dan loslaten, je dwingen tot simpelweg ‘overgave’. En eerlijk? Wanneer je dat doet — echt doet — wanneer je die woorden laat binnendringen tot in je vezels, dan opent zich iets kostbaars. Dan wordt het geen last, maar een zegen.
Ik ervoer het een paar weken geleden. Ik keek uit naar een veelbelovende avond: een feestje, het leek me al zo lang geleden dat ik mezelf daarin toestond. En toen gebeurde het, zomaar — een stom ongeluk. Ik verloor mijn evenwicht, balanceerde nog even, en daarna was daar de harde klap tegen de grond Een ziekenhuisbezoek, een noodgedwongen operatie, en de woorden die mijn wereld op pauze zetten: zes weken niet mobiel, daarna revalidatie, zonder einddatum.
Dat is vertragen in zijn puurste vorm.
Geen stappen zetten, niet steunen — enkel rust. Letterlijk in slow motion leven. Eerst kwam de schok. Daarna het loslaten. Ik zei al mijn afspraken af. Toen de ‘wordt snel beter kaartjes’ en bloemen binnenkwamen, kwamen de tranen — wat je moest loslaten, voelde als verlies. Maar je kunt niet anders dan toelaten wat zich aandient.
En toen gebeurde iets onverwachts. Niet teleurstelling — maar draagkracht. Een web van zorg vormde zich rondom mij: familie, vrienden, kennissen. Bemoedigende telefoontjes, postkaarten met liefdevolle boodschappen, bloemen, helpende handen. Het voelde alsof ik werd gedragen, stevig en zacht tegelijk. Langzaam verschoof de strijd naar acceptatie. Het verdriet maakte plaats voor iets groters: liefde, verbondenheid.
Die verbinding gaf me ruimte om echt te aanvaarden. Niet alleen met mijn verstand, maar met mijn hart. Ik liet de woorden binnen, integreerde hun betekenis diep in mij. Vertragen werd geen idee meer, maar een innerlijke manier van zijn. Ik vul mijn dagen met lezen, boeken die al langer om aandacht vragen, met puzzelen, een geliefde activiteit waarvoor ik geen tijd meer nam, met stilte die voelde als iets heiligs.
Vertragen werd geen pas op de plaats
het werd een uitnodiging tot diepere rust. Het was geen aanpassing van mijn leven, maar een volledige overgave van mijn tempo. Overgave aan de hulp, zonder mezelf klein te maken. Overgave aan mijn onvermogen om te bewegen, zonder zielig te worden. Overgave aan dit moment, zoals het is, zonder te strijden om het anders te willen maken.
Ik geef toe: het was niet mijn keuze om hier te zijn, op deze plek van kwetsbaarheid. Maar ik kies er nu voor om het te blijven omarmen. Omdat ik gedragen ben. Omdat ik mag zijn, in mijn stilstand, in mijn hulpeloosheid — en toch vol van liefde. Mijn hart stroomt over van dankbaarheid.
Ik ben iemand die altijd geeft, die er altijd is voor anderen. En wat is het groot om nu zelf die liefde te mogen ontvangen. Echt ontvangen, met open handen, met een hart dat zacht wordt. Ik laat het indalen, stukje per stukje, zodat ik het niet alleen hoor, maar ook voel.
Nu besef ik: woorden zonder ervaring zijn leeg.
Ze moeten niet alleen gezegd, maar geleefd, geïntegreerd, verankerd worden in je zijn. Pas dan wordt vertragen geen nood, loslaten geen opgave, aanvaarden geen berusting, maar diepe overgave — een manier van leven.
Ik nodig jou graag uit, om dit pad ook voor jezelf te ontdekken. Minder invasief, even intens en liefdevol.