Vaderdag

Elk jaar vieren we vader en één dag per jaar geven we er extra aandacht aan, want vader, papa, dat ben je natuurlijk niet alleen de eerste zondag van juni, maar elke dag van je leven, sinds je papa geworden bent. Voor mij persoonlijk is het al zeer lang geleden dat ik mijn vader nog vierde. Het is zelfs al meer dan 25 jaar geleden, dat ik mijn vader nog zag of sprak. Neen, hij is niet dood, echter de zee tussen ons is zeer diep, het verleden heeft er voor gezorgd, dat er heden geen contact meer is.

Toch blijft mijn vader regelmatig in mijn gedachten passeren. Hoe zou het nu met hem (en mijn moeder zijn)? Hoe zou het geweest zijn, mochten we wel een rol in elkaars leven betekent kunnen hebben? Weet hij nog, waarom dit conflict ontstaan is en dat het door het niet-communiceren mogelijks ongrijpbaar is geworden? Ik kan me vanalles bedenken en afvragen, maar ik kan niet in zijn hoofd kijken. Ik kan enkel mijn aandeel erkennen, en met mijn stuk, al dan niet trauma, aan de slag gaan. En dat deed ik ook, de voorbije 30 jaar.

Kiezen voor mezelf

Op mijn 18de trok ik de deur van mijn ouderlijk huis achter mij dicht. Met een rechte rug maar een piepklein hartje liet ik mijn thuis, zoals ik die tot dan had gekend achter me, niet wetende wat er me in de wereld te wachten stond. Wat ik wel wist, was dat het leven dat ik als ‘thuis’ kende, niet het leven was dat voor mij veilig voelde. Ik kon het niet benoemen, ik kon enkel voelen dat het niet klopte. En ik kon niet anders dan voor mezelf te kiezen. De ogenschijnlijke zekerheid achterlaten, voor ongekend terrein. Wat ik toen nog niet wist, was dat deze keuze de eerste keer in mijn leven een (on)bewuste keuze van zelfliefde was.

Ik vertrok zonder boosheid in mijn hart, wel met veel verdriet en onzekerheid en ook met angst. Ik was bekommerd om de gevoelens van mijn ouders, wetende dat dit hen moest pijn doen, maar ik was het aan mezelf verplicht, mijn eigen pad te gaan. Ik voelde toen, dat boosheid zoveel makkelijker zou zijn, dat ik dan mijn onzekerheden en angsten kon projecteren, richten op iets of iemand. Maar zo werkt het dus niet voor mij.

Het leven gaf me vele lessen. Met mijn ouders had ik geen contact meer. De enkele pogingen die we ondernomen waren er van disbalans, van een scheve ouder-kind verhouding, waarbij de ouder dominantie wilde afdwingen. Het paste niet meer, waardoor het contact definitief verbroken werd. Niet eens met woorden, gewoon, omdat het niet anders kon. En wat voelde ik me alleen, zeker nadat ik ook mijn man verloor en ik achter bleef met twee kleine kinderen die ook zonder papa verder moesten.

En toch…

En toch zijn niet alle herinneringen aan mijn jeugd somber. Mijn vader leerde mij schaken en samen konden we genieten van heerlijke boswandelingen (die ik als kind niet altijd begreep). Mijn vader liep altijd rond met een botanisch boek, om mij alle planten onderweg te leren kennen. Hij was creatief en maakte zelf ‘vliegers’ uit vuilzakken en afvalhout. Hij maakte kabouters die hij dan schilderde. Hij…
Vele van deze zaken herken ik vandaag in mijn eigen leven: de connectie met de natuur, de botanische kennis, het creatieve, dat ik in mijn koken kan leggen, en ik schaak nog steeds een beetje…

Net zoals ik, was mijn vader een resultaat van zijn verleden. En wat ik vandaag zie, nu ik zelf volwassen ben, enkele wijsheden, therapieën en inzichten verder, is, dat mijn vader nooit zijn plaats heeft kunnen innemen. Hij heeft niet de ruimte gekregen om zich ten volle te ontwikkelen. Het leven was hard voor hem en hij vond niet de weg naar zelfliefde. Hij liep vast in het keurslijf dat de maatschappij hem opgelegd heeft.

Ik heb lang geprobeerd om mezelf te bewijzen, aan mijn vader (die het nooit zou zien), aan mijn kinderen, aan mijn omgeving. Ik heb altijd hard gewerkt, voortgedaan. Ik moest kracht en sterkte tonen, geen zwakte.  Ik was té eerlijk, uit angst afgewezen te worden. Ik zocht liefde en erkenning maar niet op de juiste manier. Totdat er een keerpunt kwam. Het besef, dat de liefde die ik zocht, in mezelf zit. En dat is waar ik mij vandaag bevind. Ik wil enkel nog leven vanuit deze (zelf)liefde. Het was al niet moeilijk voor mij, om oprecht te zijn, te leven zonder masker, het is niet moeilijk voor mij om liefde te voelen en te geven aan iedereen. Ik kijk zonder oordeel, houd van jou en jou en jou. Ik leef vanuit passie en puurheid, ik oordeel zelden. Ik was alleen voor mezelf zeer streng en kritisch.

Zelfliefde

En dit laatste is de laatste weken aan het afbrokkelen. Ik voel zoveel zachtheid voor mezelf. Ik voel niet langer de nood om me te bewijzen. Ik durf nog niet altijd mijn waarheid te spreken, niet langer uit angst om afgewezen te worden, wel omdat ik nog niet altijd de woorden vind om me uit te drukken. De dankbaarheid die ik al altijd voelde, borrelt nu als een bron van warmte en liefde in mij en ik voel ze nu ook voor mezelf. Miscommunicatie is hetgeen me momenteel regelmatig ‘overkomt’, maar ik leer er uit, niet vanuit schuld of fout naar mezelf kijken maar ik kijk er naar als naar een leerproces. Ik heb niet langer de behoefte mezelf uit te leggen. Ik was altijd mezelf, ik ben nog steeds mezelf, dichter bij mezelf.

Dit vandaag schrijven, is vanuit een puur en dankbaar hart. Ik ga in kwetsbaarheid, niet langer bang om gekwetst te worden. Ieder mag zijn waarheid spreken. Ieder is zijn waarheid. En dat ik dit op vaderdag mag delen. Mijn vader zal dit wellicht niet (nooit) lezen. Ik wens hem alle liefde toe, ik stuur hem en mijn moeder licht en liefde, dankbaar dat ik door hen het leven hier op aarde mocht ontmoeten. Mede dankzij hen ben ik vandaag wie ik ben. Ik draag geen boosheid mee, ik heb geen medelijden, enkel mededogen en liefde.